sen ve ben arasında
kuşların ötebildiği şehirde
nasıl üşür ki
insan.
ağaçların dudağında şükretmek
türküsü
anlıyorum en güzel nimetin
kadrini.

kalın duvarlara
rağmen


sorgusuz kitap gibi
gülmelere ekli
ruh
resmediyorum içini/
içime
dokunduğumda yüreğe
daha büyük gecelere
büyüyorum
ve kanatınca aklımı
avuç içlerine dolan
denizi seyrediyorum


sonra
gecede yanıma gelenleri
musluğa anlatıyorum
tüm azalarım
gökyüzünü sahiplenmek gibi
ilişik yaşamak
sana
ve bütün çıplaklığımı giyip
ayvaz kıyılara oturunca
elimi tut
camdaki aksim
gölgem
bir de
ben

sahi
neredeyiz biz
her mihnet kabulüm
eksilme


çocuk gibiyim
şaşırdım kaldım halime/
halim vurunca masala
gün saklandığı yerden
döndü

demek
geceden sonra sabah oluyor
farkına vardım
emniyeti olan duyguda
huzur batıyor
tenime

bana bir şeyler anlat