(Eğer müziğin tarihi bitmişse geride müzikten ne kalmıştır?
Sessizlik mi?-Milan Kundera)




güzellik uzun süreden beri ortada yok
sözcüklerin, tamircilerin, otomobillerin
ve zihne dökülen çöplerin gürültüsü var
kalbin yolu gölgelerle kaplanmış
kimsenin geçtiği yok artık o yoldan
elinde sopasıyla bekliyor zamanın gerçek kötülüğü
kimse sandalyesinden kalkıp demiyor: aga bu ne!




hayal gücüm erkenden kalkıp iş aramaya gidiyor her sabah
dünya hayal kurmakla değişmez diyor onu görenler
üzülüp eli boş dönse de vazgeçmiyor denemekten
hep deniyor hep yeniliyor yine deneyip yine yeniliyor
sonra yine deneyip daha güzel yeniliyor, iyi alışmıştı buna
karnımızı ironiyle doyuruyoruz akşamları
hatta fazla ironiden sınır dışı edildiydik geçen gün
döndüğümüzde özür diledi bizden “fazla” kelimesi
ama asıl kötülük kıpırtısız şefkatin belleğidir ve sağırlık
sağırlık gününüz kutlu olsun ve ey ölmüş yol!
ey öz zavallılık, ne kadar da somutsun
somut eğilmez ama somutun derinliği yoktur




ah, iyi yürekli kadınlar gezinmiyor artık buralarda
iyi yürekli kadınlar pisipisine ölüyorlar
“kötü adamların balkonundan gökyüzüne bakarken”
iyi yürekli kadınlar bir lokma gülüş için otlardan ilaç yapıyorlar
ama iyi yürekli kadınlardan yazar olmaz anladım
yazar bir insan değildir, ıssızlığın refleksidir
ve bir şair aynı zamanda öpücük tamircisidir, farkında değil
iyi yürekli kadınlar anıların yardımıyla ayaktalar




o korkunç: hastalıklı bir kıyıdan yüzerek uzaklaşma hali
gücün tükendiğinde başını kaldırıp bakıyorsun ki
yüzdüğün yönde varacağın başka bir kıyı daha yok
üstelik çakıllarla kaplıdır geri dönüşün belleği
etrafım; sonsuz bir su! ve müziğin tarihi bitmişse
ve yok oluşun müziğindeki eğriyi anlatıyorsa sonsuz su
tanrının bütün hoparlörleri onun için çalışıyordur




fazla yenilgiden her yeri parçalanmıştı hayal gücümün
anlamıyordu güzellik neden uzun süredir ortada yok
aklını çeliyordu bekleyişin melankolik çiçekleri
ah ki, vatanından hiçbir zevk alamamaktır artık güzelliğin olmayışı
güzellik geniş balkonlu adamlar tarafından öldürülmüştür
kimse içindeki çölün sesini kısıp da demiyor: aga bu ne!