ağla zeynebim
kurşunlanmış serçeler düşüyor toprağa
söndürülmüş yıldızlar
çırpınan düşler
taş kesilmiş karanlık
yağıyor mor bir yağmur ıslaklığında

ağla zeynebim
çocukluk tadında gülüşlere
puslu ,bezgin yüzlü
annelerinin sofralarına sıcak somun taşımamışlara
daha bombaların fiziksel formülünü çözememişlere
milyon kez büyütülmüş bir kar tanesi gibi üşüyenlere
kara korkularla ölüm cemresi gibi düşenlere
hep hüzün çisiltisi, hep yaslı
her savaşla vurulan çocuklara …

ağla zeynebim
ölmeden cehenneme kendi gözleriyle tanıklık etmişlere
daha annesinin karnındayken zulme uğrayanlara
ağla zeynebim
babasını hiç bir zaman göremeyeceklere
bütün haksızlıkları göğsünde biriktirenlere
bir gün dünyaya hesap soracaklara…

ağla zeynebim
f16’ların geride bıraktığı harabeler arasında oynayanlara
açlığa mahkum bırakılan masumlara
kuru ekmeği zenginlik sayan halepli çocuğa
anne kokusunun verdiği huzurdan yoksun büyüyen çocuklara
annesinin cennette olduğunu düşünenlere
babasının kurşuna dizilişini izleyenlere

ağla zeynebim
silah seslerini ninni
bombaları kendine yastık yapmış olanlara
uçakların kalkışlarını engellemek için bisikletinin lastiğini yakanlara
kamplarda yemek sırasında ezilenlere
bacısının namusunu kurtarmak için silahlı askere taş atan çocuklara
Allah’tan başka sığınacak kimsesi olmayanlara…

ağla zeynebim
ölümle kol kola büyüyenlere
dinmeyen savaşın darmadağın ettiği ülkelere
zalimlerin üzerinde kozlarını paylaştığı o kadim topraklara

bilir misin zeynebim
evsiz kalmanın ne demek olduğunu?
evini barkını terk edip çadır kentlere sığınmanın?
bilir misin zeynebim...
arkanda ülkeni ,ölülerini bırakarak çıkıp gitmenin?
ne demek olduğunu

bilir misin zeynebim?
milyonlarca insanın canının yandığı yerdir suriye
toprağa dökülen kanların henüz taze olduğu yerdir
bilir misin
savaş nedir?
nasıl yıkar?
nasıl öldürür?
ölüm korkusu nedir?
bilir misin zeynebim?
bomba kokusunu, kurşun kokusunu?
kaybetmenin izdırabını?
bilir misin
dağıtılan ekmek ile yaşamak nasıldır?
savaşta çocuk olmak nedir?
anne olmak?
baba olmak?
kardeş olmak ?

hani zeynebim
hani orası başka bir ülke idi?
hani çocuklar bizim çocuklarımız gibiydi
hep aynı bakışlı, aynı gülüşlü, aynı simalara sahip?
hani anadoluda bir köydü idlip
hani şırnaklı bir kürt
yozgatlı bir türk
hani aynı lisanı konuşuyorlardı
halepli,şamlı,bağdatlı

evet zeynebim…
çocuklar her zaman her yerde çocuk
bomba patlar iken savaş devam eder iken
gülüp oynarken ,koşarken…

evet zeynebim
yıkılan evde bir babanın çocuğuna bakışını görmek ister miydin?
bir babanın o ezilmiş, eğilmiş bakışlarını…
çaresizliği yaşayan yüzlerce babayı görmek ister miydin ?

evet zeynebim
sağlam yürek bırakır mı insanın bedeninde?
çocuklarının parçalanmış bedenleri başında ağlayan anne-babalar
bir gece kundaktaki bebeği donarak ölen suriyeli baba
boğulup kıyıya vuran aylan kurdi
farklı coğrafyalarda savaştan ötürü ölen çocuklar
idlibde yaşanan katliamlar

ağla zeynebim
suriye ecel döşeğinde
her gün onlarca –yüzlercesi çocuk -yaşlı
çoktan arşa yükselmiş ahları
ufuklar kara bulutlarla kuşatılmış
her tarafta kıtlık , kuraklık
ölüyor çocuklar
kimyasal silahların altında…

ağla zeynebim
insafı, vicdanı körelmiş herkesin
vahşet çok vahim
ses çıkarmayanlara
vicdanını kaybetmiş insanlığa ağla…

hani zeynebim
söylemişti ya bir suriyeli çocuk
ben okula gidicem .
demiştik ya ...
evet sen artık okula gidecen
çantan olacak
pembe boya kalemlerin olacak
renkli renkli sarı, kırmızı, mavi
bir kelebek gibi kanat çırpacan
gece olacak, güneş batacak,
hepimiz uyuyacağız,
sabah olacak kuşlar uyanacak
sen de uyanacaksın
okula gideceksin

demişti ya hani
hadi uyuyalım
benim uykum geldi…

o gün öğrenmiştik zeynebim
sevinç neymiş
sevinince nasıl olurmuş insan …
vatan neymiş
bayrak neymiş
özgürlük neymiş…

her savaşla zeynebim …
ilk kurşun beni vurur her zaman
ilk kopan ayak benim olur
bir serseri mayınla .
gökten ölüm yağdırılır üstüme
varil bombasıyla
kimyasal silahlarla…
ölümü öğretirler bana
ızdırabı öğretirler bana
bedenime kurşunlar saplanırken
can çekişirim

duyuyor musun zeynebim
tank ve top seslerini
atılan roketlerin gürültüsünü duyuyor musun
kahverengi gözlerin önünden geçenleri
her çocuğun gördüğü gibi
pembe renkte kabusları görüyor musun

ağla zeynebim..
cehennemin tanığı ürkek gözlere
beşiği bomba sesleriyle sallayarak büyütülen bebeklere
annen nerede diye sorulunca cennette diyen çocuklara
kızılca bir fecrin doğuşuna tanıklık edenlere

bilir misin zeynebim
amansız kara sevdaların ateşine sürülen
sonsuz bir ülkenin adıydı suriye
kozasından yeni çıkan kelebeklerin kanatlandığı
sınırsız sevmeyi arzulayan gönüllerin ülkesiydi

hey zeynebimin gözyaşları
hey insan çığlıkları
hey ahına zincir vurulan anneler…
hey içten içe yanan köz ocakları
serin gölgelerin vurduğu çocuklar hey…
kaç nefes döküldü göğüslerinizden
çırpılan bir zeytin ağacı gibi
vücudunuza kaç şarapnel parçası dokundu
ruhunuzun başköşelerine kaç bomba ….

redfer

“Ey Beşar!
Allah’tan sana öyle bir gün yaşatmasını dilerim ki
o gün ölümü diler ama onu bulamazsın “