Demek kader de bu da varmış.
Benim çok sandığım derdim,
Meğer ne kadar azmış.
Anladım ki;
Beterin beteri de varmış.
Hasrete dayanamam derdim,
Ama o en kolay olanıymış.
Biraz gözyaşı.
Biraz kabus.
Doğmayan bir kaç gün.
Batmayan bir kaç güneş.
Hepsi buymuş.
Gerçek sancı ise,
Sonradan başlıyormuş.

Dünya dursa,
Güneş solsa,
Ay saklansa,
Geceler zifiri karanlık olsa,
Ve hüzün her yanımı sarsa,
Yine dayanırdım,
Bunların hepsi bir anda olsa.
Ama dünya durmadı,
Hayat son bulmadı.
Güneş inadına doğdu,
Gece yine oldu.
Peki bana mı ne oldu?...
Koptum...
Ben benden koptum.
Önce kalbimden,
Sonra aklımdan oldum.
Ne boğazıma bir lokma ekmek,
Ne de bir yudum su koydum.
Toprak gibi kurudum.
Yaprak gibi savruldum.
Viran oldum,
Harap oldum,
Kahroldum...

Bilsem ayağına kapanırdım.
Bilsem yalvarır yakarırdım.
Gitme derdim.
Her zulmüne boyun eğerdim.
Her sözüne tamam derdim.
Yılan derse yılan,
Yalan derse yalan olurdum.
Git dediğinde gider,
Kal dediğinde kapısında beklerdim.
Bilsem yürekli olmazdım.
Gurur yapmazdım,
Hak hukuk derdine düşmezdim.
Eşitlik istemezdim.
Sev beni demezdim.
Kal derdim.
Sadece kal...
Ne olursan ol,
Ne dersen de ama kal.
Yeter ki gitme derdim...

Celal BAHAR