Ben en çok,
Gün doğarken özlerdim seni,
Sabahın mahmurluğu henüz bitmeden,
Gece gördüğüm rüyanın etkisi geçmeden,
Yatağımdaki boşluğu dahi fark etmeden,
Kalbim kendine gelip,
Gittiğini hissetmeden...

Ben en çok,
Gün batarken özlerdim seni,
Gecenin yalnızlığı üzerime çökmeden,
Yokluğunun acısı,
Kalbimi yerinden sökmeden,
Gönlümdeki umudum,
Yapraklarını dökmeden…
Ve ellerim henüz üşümeden,
Kara kışı görmeden...

Ben seni en çok,
Varlığında özlerdim sevgili,
Henüz bu kara günler bizi bulmadan,
Bir fırtına bizi böylesine savurmadan,
Dallarımızı kırmadan,
Yapraklarımızı dökmeden,
Bizi birbirimizden ayırıp,
Param parça bırakmadan...
*
Peki ya şimdi sevgili,
Şimdi söyle ne olur;
Nasıl dayanılır bu hasrete,
Nasıl yaşanır sensiz.
Yüreğimde yer yerinden oynarken,
İçimde depremler olurken.
Ve ben varlığında bile,
Sana doymazken,
Delicesine özlerken,
Nasıl dayanılır yokluğuna...
Söyle sevgili,
Söyle ki bileyim bu hayat,
Aşksız da yaşamaya değer mi...
Tüm cihan benim olsa,
Senin gözlerin kadar eder mi?

Celal BAHAR