sana özgürce ağlamaktı ya muradım
şiire hayatımın sırrını yazıp
şiire parmaksız ellerimle dokunup
şiire sırtımdan vurulmak istiyordum ya
vuruldum ben Aysuman

sen bilemezsin belki
özene bezene zoraki giydirilen
üşüme diye üstüme örtülen bir şeydi
yorgan değildi Aysuman, sevgi de değildi
adını bilsem söylerdim
billahi söylerdim
dokunmak gibi, temas gibi bir şeydi
dudaklardan artan ten ıslaklığına benzerdi;
biraz da kan sıcaklığına..
ama sen bilemezsin işte!
ölü ölü yağan
etimden et kopartan göçmen bir kuş da vardı, biliyorum
"selam götürürdü sevdiğimin diyarına"
başka da bir şey hatırlamıyorum..
özene bezene giydirilirdi zoraki
adı bir şeydi
adı her şeydi bulamadım.
bulamadım,yoruldum
yoruldum ben Aysuman

dilsizim
su sızmıyor dudak aralarımdan
sen şimdi
"nasılsın" desen, yalan söylerim
"ağlıyor musun" dersen inkar ederim
boş ver _kanadı suya değecek uçan her şeyin_
sen ne yap biliyor musun
dermanı varsa ellerinin
ve mümkünse
ve lütfen
ve n’olursun
ve allah aşkına bana soğuk bir şeyler ver
çok soğuk ama!
yanıyorum su/suyorum Aysuman..
kaynağımdan özümden
yorgun iki gözümden
ar ettiğim terimden
en hassas yerimden kırıldım
kırıldım ben Aysuman

çingene tenli fahişe geceler
çocuk yüzlü sabahlar
sevaplar ve günahlar
ve ah’lar, benim ahlarım Aysuman
(kimi tutacak ah’larım)
..
şimdi kalk!
üç beş kelime al yanına en şiirselinden
denizlere sal dağ yamaçlarından, ki şiir şiir düşsün tuzlu suya
ki şiir toplayalım seninle ’pis bir ay parıltısında..’
yok,
yok Aysuman yok, akıl işi değil bu
aslını sorarsan
hırsımdan bu yazdıklarım
oysa özümde
ölümcül uykular
akmaya korkan sular gibi duruldum
duruldum ben Aysuman

ateşin ateşi yaktığına inandım
afedersin
çok afedersin ben öyle sandım
bu yüzden işte
İşte sırf bu yüzden
insafsızca dört bir yanımdan sarıldım
sarıldım ben Aysuman

sana aglamaktı ya muradım
vurulmaktı ya sırtımdan şiire
vuruldum ben Aysuman!

vuruldum da
.
.
sen bilemezsin!