Beni uzaklara tutsak ettin kader
Ruhuma yakın olamamak öyle üzüyorki
Sanki onu hiç tanımıyorum
Dinlemek istemiyormuşum gibi
Yansımalara bakınca anca anlıyorum
Benden ne çok şey kalmış onda
Yaklaş!
Titrek yüzümde
Büyük hüzün tutan mimikler
Bu benim suçum değil asla
Kendini kandırma
Diyemeden
Uzaklaşır
İçim
İçimden

Ufukların esrarı kör etti yaban bendini
Geleceğin kuşkusu yol oldu dağların ardına
Alıp götürürken kendinden herşeyi
Bir başka sen bıraktın ardına
Sen
Beni unutmayı seçtin
Utanmalısın kendinden
Seni anlamam için
En soğuk şarkıları gökteki yıldıza biçtin
Dalgaları katlayıp yorgan denizlere
Eşrefine boğulmayan zamana yenildin
Kolaydı ayırmak kendini
Kolaydı
Sökmek kalbi
Ki sen
Sen tükenmeyi bitmeyi isteyip
Kara bir girdap gibi
Ayın karanlık yüzüne çevirip ruleti
Güneşin en yakmaz ışıltısını üstüne
Göğün en buruk duvarını kırıp gittin
Beni benden ettin
Yinede
Evet yinede alacağın olsun
Gittiğin yerde
Iyi bak bizlere.

Ben kayıbım şimdi
Sessiz kayıp bi yelkenli
Salık yüzeyde ıslak aşkı
Dumanlı evin dinmez dumanı alevi
Ben buralardayım herseferki gibi
Yalnızlığım meşrulaştı
Gözlerim boş ve loşluğuna hayran güzün
Kulaklarım esefli çiçeklerin çağrısını dilimler zarına
Herkes karına giderken
Bir ukaladır ayaklarım tersine ilerleyen
Ağdalı vakitlere
Adım adım tıklatır topuklularını

Uzaklar güzel biliyorum
Ama sen yakınken
Özlem derin hissediyorum
Şimdi nefsim bir büyük beden
Sızlar çocuk içimdeki
Kalanım nerde diye yarına
Oysa geçmiştir bahis olan
Eskiliği tamamlayan da yok artık
Duruluk kalır kalabalığın ortasında
Anlamsız bir çift göz bakar kör
Hiç utanması yok gibi başkalarının
Bu eksikliği ruhsuzluğu gözler
Herkes kendini bilir kendini
Ve kendine yakın
Ve bana uzak bu yüzden...