Bazen sadece
Öylece durup
Kendini dinlemelisin dedi.
Bir rüzgara dem vurupta
O uzak aşrıları yakın eylerken...

Helali ferah bir toplumun
Küçük sıcak şöleninde
Dürmüştü derdini.

İçini ferah tut Aslanım!
İnsan bazen sadece şükreylemeli.

Güneş ki
Çalışmaları hoşa giden
Seyirlik bir tablonun en solunda
Belirdi onurla

İki elinle bile kapatamazken
Dökülürdü dilinden
Sabrın nimetlerinde
Bu kuşağın emellerine

Derinden nefes alır gibi
Sıkıca tutupta sözünde ederleri
Çiçekten tohuma
Gönülden aşka uzanan masallara
Sönerdi nefis!

Ümit etmek büyük bir erdemdi
Bilakis büyümeyi öğretirdi
Yaşananlara...

İşte belkide bu yüzdendi
Bi yerde uzun bir süre kalınmamalıdır
Aklın karı
Zikrin firarı nasipse yol daima elzemdi

Merak etme
Bilmediğin bi yerlerde
Kapılar özenle çalındılar
Göğe kondurulan dualara
Kimini tutan gözler
Kimine kurutulan gül dikenlerinde
Lakin yine

Hangi zamanın sesinde duyuldu
Hangi mekanın ortasına açıldı
Asla bilinmiyordu

Tek bilinen şey var dedi
Azimden çatılan kaşlarında
Karmakarışıklığında şu tufana
Dimdik er duran
Kadere yön veren bekleyişlerindir!