5
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
473
Okunma
nihayet insandık, filmlerde bile o sahnelerde ağlardık,
aynı yerde her sabah ne güller gördük, toza bulanık,
aldık-çaldık kuruttuk, fallar baktık, bazen de almadık,
“abla bu sana” dedim, “nerdee” dedi,” ah çektik” hayıflandık..
her gün sanki güle koştuk, her gün orda gül bulduk
derken güle sarılmış mesajlar, mektuplar okuduk
ısrarla tanışmak istiyor, biiiz? meraktan ölüyorduk
kimdi bu şanslı-zalim sevgili?, ne hülyalar kuruyorduk
yoktu ki anasına satayım, bize de güllü mektuplar yazan
nasibimiz olmadı hiç serseri sevgiliden, filmlerdeki aşktan
bu nasıl kaderdi, mahrumduk seksapelden, boydan –postan
haşa ama, kaderine böyle zamanlarda isyan ediyor insan
5.0
100% (8)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz