çıplak kalan düşler peşinden koşup
içindeki toprak kadar yalın
sıra sıra bulutları kovalayan rüzgarı
soğuk bir sonbahar göğü çizdim
çünkü hayat sonbahardan ibaret





her şeyi bildiğimi zannettiğim zamanları
bir zamanlar yırtıp yaktığım resimlerden
zihnimi arıttım aşk sırlarından
kalbimi boşalttım sevgilerden
yeniden doldurdum
insanı kuşatıp sarıveren her ruhaniyeti
alevleri kabaran ateşler yaktı yüreğimi




günleri geceleri yerli yerinde
nefeslerin soluk almaktan sanki kor kesildiği
daha içten, daha sıcak sof yangınlar içinde
zaman ötesine uzun yokuşlar tırmandım
saatlerin akışıyla ömrümün akıp gittiğini gördüm
seher vakti her sabah duasını ettikten sonra
gecenin geç saatlerine kadar





ilk defa kederlerim sükun buldu
kendimle ilgili bütün düğümler çözüldü
kara düşüncelerimden
derin bir sorumluluk duygusundan kurtularak
rüya mı gördüm, yoksa hayallendim de gerçek mi sandım
çırılçıplak kalmış zihnimin bana oynadığı bir avuntu muydu
ateşine kaç odun daha verdiğimi hiç bilemediğim
bir tomar alevin dehşetimiydi
zavallı vücudumu zangır zangır titreten
göğsümde ki yerde uğuldayıp sarsılan





sonrası tam bir sessizlik
depremlerden sonra duyulan sessizliğe benzer bir sessizlik
kendi kalbimden gelenden başka bir ses yok
alaca karanlığa bürünen kuşkulara inat
bir nahif derviş zühtü içinde
alnımda derin kırışıklıklar
uzun bir hayattan hatıra





sabaha karşı kırağı düşer saçlarıma
yüzüm bembeyaz tuz halinde
nefesim tıkalı, göğsümde hırıltılar
ağlamaktan yorulmuş, halsiz düşmüşüm sanki
son yağmurlarla ıslanmış, kararmış gök gibi
çamurlu yolda bir yolcunun ayak izleri gibi
bir adım daha sonrası
kaybolduğum
yol uzaklarda silinip giderken
silinip gittiğim


redfer