“de!
öte lafın beri başı; ben hinci netçen
elim ayam dolaşdı gı viriii ben neytçeğdim
çocuk avlıdan çıkasıya
goca gapıyı çekesiya
şırkıldak düşesiya bekledim
damın ucunda
yağsız gullabın sesini duysam da
ı-ıh.. narasın bi türlü ğeri dönemedim,
aya(ğı)m gatliken girmedi İçellere ay bacım!
dönüp bakamadım.. bakmalara gıyamadığım
dönsem hemen garşımda yavıklım
gözeller gözeli Ismayılım!

adam taha hala hanayda
üst ayakda
sorutmuş galmış
“içeri buyur Ismayıl aga” dedim
adam sapıttı ya
ben de kendi kendime şaşdım töbeler töbossun
ne “agası” be “eşen eşşeg gafası”
adamcaz höyle geşdi
ben eftikledim galdım hanayda
“biri tığlamasın” deye geldi aklıma
isdeyen tığlasın, keyfimin aşa abılası değiller ya!
gördüğüne-görceğine gayıl ossun
mehi de “görsüüün” canı sağ ossun”

“onunan aynı evde olmak
hemi de bi başıma
bu nassı iş gı, şaş valla
el ne demez adama
“gapıyı üstlerine gapatmışlar da
gudurdun mu gudurasıca”
sefam tarafı desinner valla
ömürde bi gönüm muradına ermiş ne var bunda
Ismayılım da muradını alsın
gısganannar çatlasın”











“-nerdesin sen bunca fakıt
hiç aklına gelmedi mi..
senin derdin ne
çalımın kime
ülen Ismayıııll! ! ! ! !
hadi beni geç dee
anayın ğözleri açık getti bee!

yazıklar osun sana!
kaçlar tefa gördükçene sarıldı bana
sarıldı sarıldı ağıt etdi gadın
halıcı ğızlar Ismayıl Türküsü dedi
herkes el-erdiği gibi belledi
cümle alemi a(ğ)lattın
“senni türküler” yakmayan mı galdı;
“benim uçun yanmayan” mı


“gar eridi su yürüdü dallara
çiğdem çiçek dal bezendi yaprağa
cemre düştü, hava suya toprağa
gel de baharım gelsin
gel de güleyin
Ismayıll”
…
“yıllar sonra bir gadın ana oldu
sevdalılar nişanlılar gavuştu
hasret bitti ellere düğün oldu
gel de bayramım olsun
gel de öleyin
Ismayıl”
deye deye

sen hiş böyle hasiret duydun mu len
hiş bu hasireti hak etdin mi senn!
Alla(h)p senin belanı versin
gel de bahar göreyin
gel de bayram edeyin
gel de öleyin
Ismayıl
..

buy muydu sevmek, bu mu hasiret çekmek
hinci nerden çıkdı bu gelmek
gelmeden gedesice
gelmeye gomaya yermeyesice
….
Ismayıl..