hep böyle oldu; ben bildim bileli..
işim hiç yönedine gitmedi
ne adam gibi okuyabildik
ne başkaları gibi yaşayabildik
elden ne gelir, “şükür emrine”
alnımızın, yazısı..
iyi kötü, sağda solda olduk gittik de;!
insan bir adam yerine konulmaz mı?

davet edilmezdim düğünlerde
kimsenin kapısına da varamadım bayramlarda bile
evde yalnız, bir başıma
gücüm ağlamaya yeterdi
askere gideceğimde de,
ne tertiplerimle eğlence,
ne dualarla uğurlandım,
ne dolu gözlerle el sallandım
bir tek mektubum bile gelmedi ..
şükür çocuklarıma haram lokma yedirmedim
ama olmadı gene de
yetiremedim bitiremedim
yine de nasipten öteye yolum olmadı

kimin aklına uyduysak;
ömrümüze yetti ev sahibi olmak hayali
ama birileri benim ömrümden,
çocuklarımın nafakasından çalabildi
nasıl vicdanları elverir bilmem,
anlayamam insanlığı
hakkı-adaleti
anladım kar kalırmış, herkese elden çaldığı

ya sözde “hayat arkadaşı” dediğin
koynuna aldığın kadın
önrünce kazandığını verdiğin bir kaba inşaatın
kapısı penceresi olsun diye
“hanım bileziklerini” dersin
sanki başkasına kalacak gibi senden “tapu” istesin
hanımın kocasından ayrı cüzdanı
sanki amelik etti, taş taşıdı

bu ne akla hizmettir.. Allahım bu ne izan
can yoldaşı olur mu böylesi bir kadından
kimin için çalıştım, kimin için kazandım
sanki başka kimsem var harcayacağım
ya;!’ kimin için aç kaldım,
şimdi nerede oğlum kızım, yeni hanım
her birinin benden ayrı muradı


ben “çalmadım! çarpmadım”, diyebilmek adına, yaşadım
ne kayırdım, ne iltimas, ne zerre rüşvet, ne de kıç yalamadım
ama gördüm ki ahlak izan bilmezler, fahişeler, deyyuslar
kapılarında! en yücem.. devleti aliyeyi elpençe divan tutarlar..
“onurlu olmak ha!” onur; beş para etmezmiş çok acı!










Resim: Çamalan