Karanfil kokuyor sokağının başı
dikenli tarlaların arasında
yeşil sehpa gülümsüyor
adam oturmuş adam mı acaba
başında beyaz bir poşu
köpekler körpecik kalender
evliya gibi seriliyorsun içimize
bu saçlar kime bölük bu bakışlar kime parça





elbiseler serilir balkona
tüter ormana karşı
nefes alarak geliyorum
resmini çiziyor kötü insanlar
görüyorum
ağaçlar karanlık
çiçekler dikenli
saçların bölük
kandan değil bu kırmızılık
fırlattım bir ağacın üstüne ellerimi
başımı kestim gelmeden önce
şapka değildi aklımdakiler
kolektif bir şuurun altında ezildim
karanfil kokuyordu sokak
ayaklarımla hissettim





kim kaldırabilir bu kadar günahı
dikenli tarlaların arasında yürümek
bıçak üstüne uzanmak gibi değil
terliyor insan
bunca zaman dolduğu her şeye
adam görüyorum adam değil
köşede köpeklere su veriyor





neredesin
bu bir hayal mi yoksa
bu şehrin içinden geçmez mi dikenler
bu asfalt kokmaz mı karanfil
ne kadar uzakta bize bu tarla
köpekler uğramayacak mıydı
başı bağlı adam seni şehirde göremez miyim
ya sen neredesin
seni görmek için kaç kere öleceğim ?












’Ocak