Zılgıt yemiş bir notadan doğan
O gamda saklı arsızlığı yalnızlığın.
Sevdanın nedametinde
Yüreğin selametinde payidar bir hece
Yine aşk’ın zarafeti,
Çözülmeyen her imde konuşlu adeta
Bir sureden gök kubbeye nakşeden sihri
Büyülü rotası manevi bir kazanım iken hüzün:
Yaradan’dan aşka meyil,
Tehir etsem de yarınları,
Umut ve sevdaya dair sızı arda kalan,
Kopup da gelmişse hele çok çok uzaklardan
Yüreğin ve ömrün fıtratı.

Tüm hezeyan bakir bir gölde,
Semiren bir ömürde name name,
Külyutmaz yetilerinde urgan bir rota,
Savsakladığım her günün devrik hürriyeti,
Yine bağdaş kurduğum gecenin indinde:
Bir O bir de ben nakşeden özlemi,
Kavuşmayı dilediğim hangi katresi ise
Sadece yüreğin iftarında kabul buyurmuş
Sevda denen mecra.

Doyamazken sevmelere,
Devingen nice nöbette yine ısmarladığım
Mutluluğun boyutsuz yalnızlığı:
Yürekten yüreğe boca ettiğim
Sayısız hücre belki de yalnızlığın batıl tutanağı:
Bir serzeniş mi?
Hâşâ!
Bir tükeniş belki de,
Ölümle hayat arasında konuşlu bir rahlede
Esir tutulmuşken yürek,
Benlikten arda kalan son nükte
Yine sevginin serenadı.

Çözüldükçe dolandığım,
Zaman zaman çaldırmaya da doyamadığım,
Bildiğimdense bilmelere geçirdiğim,
Mahşerde kavuşmayı dilediğim
Adı olmayan sayısız kehanet,
Yorgunluğumu çaldırsam demek ise
İçin için kanayan korumasız bir rehavet
Tokalaştığım hezeyanında ölümün,
Aşka ve yeni başlangıçlara delalet bir rota
Sadece anmakla mükellef olmuşken ismini,
Varsın süre gelsin esaret;
Ölümlü bir miat iken
Sükûnete duyduğum özlem
O bitimsiz terane,
Yine ikbalin pervazında tüm hazinem
Bilfiil sevmekle iştigal onulmaz rütbem.