4
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1026
Okunma
Cılız bir alev gibi yakmaktan korkuyordu yanarım diye.
Bir kıvılcımla küle çevirebilirdi omzuma binmiş yalnızlıkları,
kökleri kalbimi çürüten.
O ise solgun bir kıvılcım gibi kendi titrek korkularında söndü.
Karanlığın içinde örülmüş ağlardan geciyordu, zifiri yalnızlıklarla hayat bulmuş ölüm.
Gece karardıkça ve söndükçe içimdeki feri
Isınamazdı...
Artık ısıtamazdı...
Kalbim bir mekaniğe dönüşürken, zifiri yalnızlık dokuyordu çelik örgüsünü.
Hiç bir nefes o eski sıcak nefes değildi.
Hiç bir kalp vuruşu seni getiremezdi.
Ne gariptir ki doğduğun yere defnediliyordun kendi nefesim gibi.
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
