bir sefer daha sev İstanbul`u düşürdüğün gözlerimden
okşayamazsın mavi saçlarını bu mevsim
gezinirken mıh gibi çakılı kubbelerden

dünümü ıskalayan aşk
öyle saf medet umuyorsun ki yarınından
görmezden gelerek lime lime dökülen parçalarımı

ışığa düşer gibi düşüyorsun
keder aynası yüzüme
işte o an
dökülüyor kor merhametin gözlerimden

bir nisana daha yüz sürüyorum
feyiz almak için tazeliğinden

yayılırken eflatun mumların ışıltısı geceye
yangınım
dünden kapalı yollarım
yarına çıkmaz bu külden belalı

yokluğun An-kara ayazıydı
kavurduğu her yanımda hicrana biten bayır dikenleri

kavrıyordu karanlığın kanatları ruhumu
açmıyordu ekilen gün buz yanığı göğsümde
hasedim vardı kaptırdığım güneşe

hülyalarımdı
gizleyen dünyayı göğüs kafesine

şimdi senle dirilen umut
çıkar dibine denizin

ah gecikmişlik
yosma sokakların koluna giren sarmaşıklar gibi
kısmeti eziyet özgürlük
nasıl oturur cennetine inanmayan

sunağa sunulan yaban
avuçlarımı nasırlaştıran duvarlar
uykumda gıcırdayan hıncı kendine dişlerim

ne kadar sıktıysam da ısıramadım katil gölgelerini

ah bebeğim
gözlerimin gördüğünü içseydi yüreğim
sürgün vermezdim hicrete
laçkalaşmış usların
kargıyı göğüme saplayışlarının arifesiydi
böyle kanırarak başladı söylencem
senden yoksun güncelerde

bakma demir gibi duruşuma
her aciz bırakıldığımda
ağlardım sığınıp sığınıp sessizliğe
eriyip eriyip dökülen
teksir yaralarım çelikten zırhtı
işlerken hüznü sesime

telaşında iken heyelanlarımın
yakalandım kara sevdanın tutkulu bakışlarına

baharla döşenen kahverengi tomurcuğum
sivrilmiş aç yeşilin damlaya
kozaya düşmüş kelebek misali
yenilmeden ütopyana
dirilişine eş olmalı toprağı yakan cemre
yeniden yenilen yenilen yenilen…






Sude Nur Haylazca