atları ba(ğ)ladık Yörüğ Amadın ahıra
ordan birer dutam ot attık torbalarına
Haçca Bacı “n’oldum öldüm ille okarı çıkın”..
o izbar etdikçene
basdı “valla”yı
Hasan Agam
“biz sizin ekme(ği)nizi yemedik adam mıyız bizim gız”
“vallaha salman”
“Alla(hı)n aşgına bizim gız
emme böğün möhüm bi(r) işimiz var” dedi..

Haceli devetüyü picamaynan okar gapıya çıkdı
“-ülen ha iki gupa çay işseydiniz o(ğ)lum
gayınçı senin epapların da var
başımızın üsdüne
onnara bari bi dıkım aşımız nasip ossun”
acıkdık, susadık emme
işallah çıkmayız,
hu adamın bana bi sunum ekme nasip olmasın” deye de
içimden verip alıp vesveseleniyon, dova ediyorun..
!
Haçcaca’yı ne gadar sever-sayarsam da
bu adama hiç ganım ısınmadı
içimi acıdan bişiydir vallahi
o boy, o pos.. o ğzellik, ceylan gibiydi..
tay gibi..
hökümet gibi hâlâ
bi içim su.. vallaha!
valla billa herkeş “benim” deridi..
“bizim” deridi o’na!
gerşi ben bek bilmen o getdi-ğetdi zamannarını
emme ortada “ben o’yun” deyipduru hâlâ
onun gibisi bit taha gelmedi köye, gelmez de
gelmez geder gari..
ta öyle!!


“vay oğlan, hinci öyle gözel nerde
Allah nazardan saklasın, hâlâ da çok gözel
köyün en gözel gızıydı Gül Haçca
baya bildiğin “Osmannı”
hanı Allah nazardan saklasın deye
dova ederdi herkeşler ona
insan birinin öğünü alıp geşme(z) mi?, geşmedi!
ona dur, buna çüş deme(z) mi?, demedi!!
bi lafa söze garışıp da gönül gırma(z) mı?
gırmadı!..
belki de onun uçun, haralda
bazara gelin gedişine de(ği)el emme
Yörüğ Amadın Güssün garısına guma oluşuna
kimsenin yüre(ği) ırazı olmadı
belki de en çok benim valla..

çocuğukandan Hasan Agama zıt gedişimin
onu affedemeyişimin tek sebebi bu cürümüdür
hâlâ daha kinnenirin Hasan Agama neyeyse
emme hinci “takke düşer, kel görünür”
hinci makım olduk! bu Yezide!

işde bu!
Allah da gulu da bilip-duru
Hasan Agamınan da evel-evelden aramızdahı en möhüm sıkıntı
iş de bu! zıt gederdim ki hemi de nası valla
i(n)san olan i(n)san nası(l) yakışdırı
bu adama öz be öz bacısını..
decen ki sana ne?
emme “bana ne” denmeyoru isde!







zenginniğise zenginsin..
gücü guvatı dersen yerinde
bobayiğit, varidatları herkeşlerden elerde
üsdelik bobası mıhdar
köyün en birinci lafı-sözü dinnenen, eleri görüşlü
bi adamıydı bana göre de
o takike;
“gözümden düşdü”ydü
taa o zamannar
zati bi(r) taha da esginki Hasan Agam olmadı asla..

“Allah yazmış ne deyen”
ne d(iy)ecen a gapberif..
kimsenin yüzüne bakama(ya)cak olunşa
atla ata
ver elini “haso-yuso”
at kendini dağlara..
oh ne âla..
kendinden ne gadak gaçabilecen dağlara çıkınca
ırat yüzü görüp, esginki ğibi uyuyabilecen mi
yasdığa başını goyunca
mefta ğibi..

emme habarım olaydı verdirmezdim..
hatta gaşmış gelmiş birinde
Hasan abeynin mılığı yıkık
yüzü eğşi, gap-gara
“yollama abey” dedim..
“sakın yollama”
“çocuğu var” dedi
“olu(r) ğeder sizikinnerin yanda evelallah
geri yollarsan seneye bi(r) taha
ertesi sene bitaha
borlumbok olu(r) zılla
başına bela!”




“haklısın daa bizimo(ğ)lan
üsdüme düşüremeyon,
kendime yakışdıramayon
el bana ne demez” dediydi..
…
emme hinci gaşını ğaldırıp da
gardaşının yüzüne bakamadı
hatırını soramadı
“nasısın ay bacı” deyemedi
sankı elin bacısı..
“döyüsün öğnde gedeni”
..

Yusuf agam çıkcağdı işin aslı
enişdesinin evi ya?
emme Hasan agam yönü geri höö(y)le eleri yörüdü
eli-makım ben de, peşi sıra
mezbur Yusuf Agam da!
birbirimizi beklemedik…
cızlamı çekdik..
gulamızın üsdüne yatdık
uzaklara bakdık
gözlerimizi sakladık..
içimizden söğdük-saydık
Yörüğ Amada
Hasan Agama
gadere.. gısmete
gelmişine-geşmişine
olmuşuna-olcana
yedi ceddine
esfer(l)-i safirisine

böyle zamannarda;
galmayvırıyo hiş bi şeyin ehemmiyeti
ağşamdan beri Hasan Agam atını neye fızlı sürdü ki ?
bu adam ne yapmağ isdeyyo acabınaola