Ah Efraz gölgene kapanan gözlerime manasız bir yalnızlık çöktü

Bir Uhud güncesi yağıyor akşama
Okçular tepesi kimsesiz

Yüzümün kasveti geceyi temsil
Umudu kara gözlerinde sevdik
Yürek yaralarımıza merhem olacak derman yok mu?

Menkıbelerden yorulduk
hayatı solumak vakti ne vakit?

Ne vakit bir Hacer yüreğiyle ıslanacak gönüller
Susadık kaç defa göz mahzenimde kuraklık

Haceti ağlamak bildik
Kaç ölümü izledik,
Bir ihtimalin kırığıyla sardık yaralarımızı

Çok zamandır kanar bu damar
Yara bere içinde kayboluşlarımız var!

Daha kaç yangın ve savrulan küllerimiz adaklarımız var!

Ah Efraz hakkı unutan yalanlarımız var!...

Aşka ırak sevdalarımız
Sararan yapraklarda solan feryatlarımız var?

Sözlerini okuyorum nicedir
Halim, selim hallerin.
O derin şefkatin her dem yolumuza aydınlık fetanetin.

Ah Efraz gölgene kapanan gözlerime manasız bir yalnızlık çöktü...

Sorgudan azede hallerim zayi
Üstüm başım perişanlığımın resmi

Bir teselli aradım bunca zulme, çaresizliğe
Acıyor solumda yürek denen ihtilal yerim
Ruhumda muallak duran aminler
Talan edilmiş dualarım

Vaktidir ebabillerin
Sürü, sürü kuşlar uçsun
maviler ne çok yakışır göklere

Yığın,yığın çığlıklar değil
gülen gözlerle kahkaha atan çocuklar var olmalı
Yer iklimi coşmalı yaşam bu ahenkte akmalı

Ah Efraz barut kokuyor savaş denen illet meydanı
Gül suyuyla okşanmış terini çalmış meczup falcılar fetva yazar

Kaç kadının iffetini çiğnemiş sıfatı karanlık yüzler
Derdine derman sürecek nerede
Umurunuzda mı söyleyin ey beşer

Nerede şerri süsleyip hayır gibi sunanlar?

Ah Efraz bir yanımız kan gölü bir yanımız düğüm, düğüm nefret!

Küf kokuyor ellerim kelâmımda rutubet

Saymaya utanan parmaklarımda kaç satırı karaladım

Kifayetsiz kaldı yazdıklarım

Mahpus gülüşleri, kimsesiz öksüz yetimleri,

Bir gök sesiyle yıkılan ümitleri cinaslarla süsleyemedim

Hasılı
Ey Efraz gölgene kapanan gözlerime manasız bir yalnızlık çöktü!

Nuray AYHAN...