tenime gel/
kar
ve çarp dağıl…

kent yaşıyorsa hala gecelerin beyazında
yazılmamış bir şiirin son mısrası ellerin

pembemsi,
kırmızı ve mavi…

izlerken seni odalarının karanlığında,
parmak uçlarımda taşıya biliyorum
ateş/böceklerini
ve yasını tutuyorum güvercinlerin…


/


kırdın biliyorsun/
kırdım biliyorsun..

asma suratını
yokluğunda/yoksulken ben
unutulmuş bir şey gibi bak bana
arayıp ta bulamadığın bir şey gibi
bir soluk kadar yakın
dil ucuna kadar gelip,
aşağıya yuvarlanan bir şey gibi.
sırtında açık unutulmuş kapılardan çıkar çıkmaz
çarpıp çıkan bir koku/doku
tedavülden kalkan bir ses/söz ki
unutuşların içinden sözcükler doğuruyorum
var ediyorum senin gölgeni iki göğüs hizamda
biliyor musun işte bu nedenle göğüs uçlarım dik ki
derinlerinden dip notlar düşüyorum sana

ve bil ki
yüreğimin kırıklarını
sığınaklarının eşiğine atıyorum avuç avuç.

sahi…

kendine dokunduğunda
o sesi duyabiliyor musun hala..
ve hala ıslak mı tenin/saçların gibi.
şimdi tüm geçmiş zamanlarının karşısında
sessizlik yakışır yüzüne/hüznüne

şşşş tamam o duyduğun ses benim
sen çokça güzeldin ve ben çokça kimsesiz

hı hı..

bakma öyle içime dokunuyorsun.
ciğerlerime
kör ve dilsiz kalıyorum
büyüyor içimin duvarlarına çarpan sesler ki
ders alıyorum gibi/bana ders verir gibisin
şu an sadece bu cümleyi çekip üzerime yatabilirim
evet bunu yapabilirim
düşsel bir yanılgı olduğunu bilsem bile yapabilirim bunu ki

sende bilirsin etimin içinde sen
en büyük ikna olan sen
ruh sen’ken..
önce seni mi dinlemeliyim.
sonrasız susmalı mı yoksa.
yüzümü alıp ellerimin arasına
avuç içlerine kapanmak istiyorum
is-ti-yo-rum avuç içlerini sonra

ama sonra.

şimdi eksiliyorum..
eksilmekle meşgulüm..
dengeliyorum kendimi
ne bir eksik/nede bir fazla ki
tanımsız kalıyorum birazda
kendimi düşünmek sizin hiç
kapatarak yüzümü
aydınlatan ışığı içerliyorum..



(...)