Rüzgar savurur beni ben ağaçta bir yaprağım
zaman geçmiyor burada yollar boş
dalgalar esmez durgun bir deniz
belki insan uğramaz buraya bir asır
kokusunu çekiyorum yokluğun



dert sarar dört yanımı dumanlı dağlardan yükselerek
ortasında kalırım bir devrin öylece
rüzgar savurur beni mandalina kokan ağaçların arasına
kim geçer buradan kim uğrar bu topraklara



buz dağlarına yazıyorum öperek soğuyan dudaklarımla
aylak göz baş kaldırmaya müsait ne zaman konuşmaya başlasam
belki bir risale yazarız seninle beraber
o zaman ısınmaya başlarız
bu kadar mesafe yanmayalım diye sadece




yıllar yılı hep seni aradım
bazen korkarak bir şarkının etkisinden
bazen bastığın topraklarda izlerini arayarak
peki ya sen neredeydin
hangi kitapta hangi ciltte
daha el değmemiş bir yetim başını
koklayarak öpüyorum
daha çok acıyor canı





’insan bastırdığı duygunun esiri olur’





şiir kadına benzer ustalar
örtünür durmadan gizlemek için kendini
keşfedilmeyi bekler bazen sadece
edebiyat yalandır ustalar
efsunu bir ömür sürebilir





yalnız kalmamak için mi yazıyorsun dedi geçen bir arkadaş
rüzgar savurur beni ben ağaçta bir yaprağım
çünkü zaman geçmiyor artık burada
yalnızlık yalın kalmaksa eğer
yalnızım





biz aşk çocuklarıyız anamız aşktır bizim’.