---/--Gidenler,gittiklerini zanneder,geride bir şey bırakmadan,
oysa,onlardan geriye kalan,biraz kül...biraz duman.





Çiz dersen,sevdan dolu yalnızlığımın resmini,
Çizemem.
Elimi tutar,
Mani olur,özlemlerim,
Ve hasretinin,sisli buğusu.




Belleğimde,
Zihnimin albümlerinde,
Hiç bir iz kalmadı senden.




Ne gülen gözlerinin,hüzünlü buğusu,
Ne göz pınarlarından süzülen,
Billurumsu damlacıkların,
Kirpiklerinin ucunda,top top oluşu.




Ne de,sedef gibi parlak teninin,
Yasemin kokusu.




Gözlerime kümelenen yağmur bulutları,
Yağmurcuk kuşlarının kanatlarına,
Değecek kadar yakın.
O bulutların her zerresinde sanki sen varsın.




Yıldızları topluyor,
Kırpıyorum onları,avuç dolusu.
Atıyorum onları,Okyanus gözlerine,
Pırıltılı yakamozlar oluyor,gözlerinde yıldızlar.




Sararmış ve kurumuş yaprakların arasında,
Kaybolan,solgun bir Sonbahar gecesinde,
Odamın her köşesinde senin kokun,
Nefeslendiğim her nefes,sen kokuyorsun.




İçimde,Olimpos ateşi gibi bir ateş,
Sönmeden,hala yanıyor.
Gözlerim hep uzak ufuklarda,seni arıyor.




Bir gelsen,bir çalsan kapımı diyorum.
O kapı açılır,yeter ki sen vurmasını bil.
O kapıda seni bekleyen benim,
Yeter ki sen,o kapı da durmasını bil...



Tuğal KÖSEMEN
08,10.2016