Solmuş bir çiçek değil
Ellerinde yüreğimdi can veren
Bir kuş gibi çırpınırken çaresiz
Hiç mi sızlamadı yüreğin

Duy artık sesimi
Sensizliği sırtladım attım heybeme
Uyku girmiyor gözlerime
Yorgun bedenime düştüğünde rehavet
Dört duvar arası
Bir hüzün kıskacı oluyor
Sensiz nefes almak zorlaşıyor
Verdiğin acı kat be kat artıyor
Belli belirsiz hayalin dolaşıyor odam da
O vurdum duymaz tavırlarınla

Sessiz dakikalar sarıyor her yanımı
Zaman duruyor
İzlerin gibi odamda ki kokunda yok oluyor
Tıpkı zamanlı zamansız aklıma düştüğün gibi
Kaç kere yenik düştüm bu sevgiye
Yine de kabullenmedim yenilgiyi
Sürgüne gönderdim dinmeyen acılarımı

Ayak seslerini duyar gibiyim
Hayal mi gördüklerim yoksa düş mü
Cesaretim yok gözlerine bakmaya
O adar tatlıydı ki bakışların
Karanlığın aydınlık yüzüydü gülüşlerin

Bir iç çekişle perçinledim anı
Şimşekler çaktı gözlerimin önünde
Başımı öne eğdim
Heyecandan kalbim küt küt atıyordu
Dilim damağım kurumuştu
Belkide benden hiç beklemediğin
Duymak isteyip de duyamadığın
Seni ne çok sevdiğimi bilmek istedin
Cümle alem bilsin diye haykırdım

Şaşkın ve ürkekti bakışların
Neler oluyor der gibi bakıyordu gözlerin
Bir an gülümsedim içimden
Tam zamanıdır dedim
Oysa
İsyan bayrağını sen giderken çekmiştim

Aynı havayı solumak ne güzel seninle
Hiç duymadığım sesin çınlıyor kulaklarımda
Hangi yöne dönsem karşımda sen
Hayal olmasın o gördüğüm gözler
Meğer boşuna değilmiş
Sayıklayarak yalnızlığa uyanmalarım kan ter içinde
Yokluğunun acısından kaçıp
Sana sığınmaktı tek derdim
Ama nerden bilirdim ki bülbül gül’ü
Yalnız gün batımında sevmek istermiş ...


Refik
03 . 09 . 2016
İstanbul