Yokluğu kanatıyor yüreğimi
Hüzün yağmurları boşalıyor üzerime
Gam kasavet rüzgarlarının acı acı ıslık çaldığı
Suların buz kestiği yerdeyim
Gündüzler acımasız
Geceler ayaz
Geceler soğuk
Kaç idam sehpasında darağacına astım ruhumu
Yüreğine öldüğüm,gözlerine tutunduğum bunu bilmiyor
Dönmeze vurmuş yolunu
Ne yapsam da bana gelmiyor
Şimdi bütün köprüleri yıkılmış yazgımın enkazında
Can çekişiyorum
Ne değişir ki gelip geçse zaman !!

Her şeye aç,bütün mutluluklara yabancıyım
Yoruldum artık hayallerimi her şafağın gerisine bırakmaktan
Olması gerektiği gibi yaşayamamaktan
Umutlarım avuçlarımın arasından kayıp giderken tutamamaktan
Arkasından çaresizce bakmaktan
Gözlerime hüzün,yüreğime gam birikmesinden bıktım
Söylesene be ölüm
Sana sığınsam,sarılıp koynuna uyusam
İçimde kalan uktelerle beni mutlu edebilir misin ??

Artık ne şiirler,ne şarkılar
Ne de kadehler avutur beni
Öldürdüm bu gece içimdeki sevinçleri
Bütün hüzünlerimi de ölüm rengine boyadım.
Tepeden tırnağa matem yükledim gözlerime
Fırtınalarım dinmiyor
İçim dışım yağmur yarası
Yüreğim kazan karası.
Bacası tütmüş ocaklar gibi tıkanmış boğazım
Genzim yanıyor
Hırpalanmış kimsesiz bir çocuk gibi kırgınım
Hiç kimsenin nazını kaldıracak günde değilim ..!!