Beraber sürülüyoruz topraktan
çiftçinin terinde ıslanıyor vücudumuz
uzak diyarlara gönderiliyoruz tohumlar halinde
yüzümüz mayıstan beri sallanır
ben hala kabuklarını soyuyorum
yüz yıllık bir kaplumbağanın




acıyla beslenmiş kutsal süt ile besleniyoruz
boğazımızı yaka yaka geçiyor içimizden
bir karanfil tadı dolanıyor sonra
gitmiyor bir şarkı olup dilimizden




fındık amelelerin dilinde ıslık oluyoruz
önce sesin geliyor aklıma
çaresiz kalıyorum
yan yana kalırsak eğer
aç kalmayız biliyorum
yabancı kadınların gözlerine de maruz kalmayız
belki beraber yaşlanırız




kan akıyor çeşmelerden
biz sevda taşıyoruz seninle
dikenli tarların içinden
parmak uçlarımızda geçiyoruz
ellerin bahar kentinden
gidiyor uzak kentlere
ben arkandan ağlıyorum
yüz yıllık bir bereketle.












’Gök çe’