Seni tanımamış kentin otogarı ilk sıcaklarla bezgin
Yakınlarda deniz var
Kokusu ve martılarıyla özlemlerimize beyaz
Erkenci köylüler yol öncesi son çaydalar
Uzak evlerin kuzeye bakan kısımları ota kesmiş
Okullar dağılma saatinde
Deniz gene yakın
Bu sefer ılık lodoslar yeni kokular taşıyacak umutlarımıza
Günlerden pazar da değil halbuki
Tamir atölyeleri paydosta gibi sepsessiz
Yeni kalfalar yoldan geçen kızları dikizliyorlar
Dik dik bakışlarına şans tanımayacak kimse
Ihtiyarlık günlerinde birkaç gölge
Ekmek ve sebze taşıyorlar torunlarına
Iki büklüm tıslamalarına gel de üzülme
Üzerine oturup
Soluklanacak büyükçe bir taş arıyorum
Kentin otogarı henüz seni tanımamış
Ben de tanıdım sanmışım
İkimiz de yavan yapıldak
Öyle içinden çıkılmaz duygular içinde de değiliz ama
Düşünceliyiz sadece
Sevmek istiyoruz
Sevilmek de belki de
Otogar da ben de ne cömertiz ama
Yapmacıksız mertiz
Sevsin sevilsin isteriz
Yunsun arınsın ruhumuz
Biz herkese yeteriz
Ama kimse bize yetmez
Otogar aynı ben yine öyle
Aynı iki yalnız
Sıkıcı yazlara öyküleri sağlam
Ağaçlar taşırız
Dalları gövdeleri insan izleriyle
Oyuk oyuk
Sıkıcı yazlara pencereleri çeyiz
Bakışlar buluruz
Hayata...
Bahçesi sarı çeşmeli
Kahve ikram eden hanım kızlı
Bir hayata
Gömleği Ütüsüz
Sabaha kadar uyumamış
Gözlerini yummaya ikindi seslerini ninni yapacak
Bir hayata
Yorgunca uzanacak
Otogar ve kirpiklerim
İkilemsiz
Yaşayacak sevmeyi sevilmeyi belki de
Tanımadığımız insanlara
Hayaller kurduracak
Yolculuk sonraları
Pazen kokulu odalar
Hazırlayacağız
Eksiksiz ve fazlasız
Tertemiz bir bardak suya
Uzanacak dudaklarımız
Zamana ilk kez alışkın doğayı öpücüklere boğar gibi
Hergünü ayrı bir pazarlaştırarak
Otogar
Ben
Ilk sıcaklarla bezgin
Ama hiçbir sokaktan umudu kesmiş değiliz
Herbirinde ayrı ayrı serinleyeceğiz
Belki biraz hoşbeş
Hatta ilk ve son bakış
Sıkıcı geçmesin diye yaz...








kağan işçen...