Sırt üstü uzanmış ve gecenin karanlığına
karışan sokak seslerini dinliyordum.
Önce bir uçak geçti,
Ardından bir arabanın korna sesi yankılandı kulaklarımda.
Saatimin alarmı öttü.
Gözlerim duvarlardaki gölgelere takıldı;
Aklım seslere takıldı...



Sesler beynimin içinde çınlıyor
kağıda dökülmek için
bana etmediklerini bırakmıyordu.
Ancak kafamın altında kavuşturduğum ellerimle
öyle rahattım ki...
Ve bir an bulunduğum durumu değiştirsem;
kelimelerim,
düşüncelerim
karanlık gecenin sokak seslerine
okey dördüncüsü olabilirdi.


Hayatı düşündüm.
Tırnak ucu kadar düşündüm.
Ve geleceğimi birazcık düşündüm.
Kahvelerin hatrı kadar düşündüm.
Ürperdim...
Sanki o anda kılımı kıpırdatsam
kaybolup gidecekti tüm yarınlar.
Ve öylesine rahattım ki;
sırt üstü,
yatağımda...



Endişelerim duvarda gölge oyunları kurmuş
birbirini yerken,
ben öylesine rahattım ki;
Dünyanın bir yerinde insanlar açlık içinde,
İnsanlar savaş içinde,
Yokluk
içinde ölürken;
kollarımı kafamın altına almış
ve sırt üstü,
öylesine rahattım ki...


Kalktım sonra.
Kalemi elime aldım.
Gözlüklerimi taktım.


Aklımda okyanuslar vardı.
Ellerimde mürekkep rengi kan izleri;
Rahatımın katilinin kanıyla oynuyordum...