1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
849
Okunma
Henüz on altı yaşında,
Bir tekstil fabrikasının gürültülü yalnızlığında
gördü hayatın acımasız gözlerini.
İlmek ilmek ipliklerden elbiseler dokuduğunu
zannederken;
Hayatını dokuyordu,bilemedi annem...
İki küçük çocuğu vardı;
Ve gece vardiyalarında eli yüreğinde
Tanımadığı ellere bıraktı can parçalarını.
Başını sokacak bir evin hayaliyle doldurdu uykularını
Ve gece vardiyalarında,
eli yüreğinde
Yarı uykulu rüyalarında büyüttü çocuklarını...
Şimdi,
Annemin yüreği kadar oldu çocukları
Büyüdü,
Ve en güzel şiirlerinin mısralarında andı adını...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz