yürüyorum işte sensiz dökülen
ve senden bi haber yaprakların arasında
yolumun ucu bir noktaya çıkıyor
ama çok noktalı bir yoldayım
bunu yolda biliyor yaprak da
yürüyorum işte sensiz bir yolda
mutlu muyum hüzünlü müyüm bilmiyorum
yanındayken iyi yanında değilken iyi
ben mi kötüyüm yapraklar mı
ben seni yaşadım ama onlar pek iyi





güneşin bile cezbolduğu
bir yoldayım gibi
ve yolun acizliği
anlatamam çıkmaz sokakları
burada noktalar pek az
ama boşluklu araları
bir kadın geçmiş olmalı
öyle bir kadın değil ama
kadın dediğin estirir gürler bağırır çağırır
nazikti bu sefer geçen
elleri yumuşak gözleri mahrur
kadın gördüm ilk defa
mayadan çıkan ilk hamur
sanırım yeniden öldüm
bu sefer sensizliklerin içinde
ve kalan her şeyi sana böldüm
benim gördüklerim benim içimde
kadın diyorum işte
sende üstüne alınsan biraz
çekingenliğim kadar olsan
yine de yoktan var olmaz






ah! nedir bu çileler Brüka
adının altına attığım bu kaçıncı imza
mevsimlerin bozgunu mu atlattım
kadınları mı diyorsun
üzgünüm Brüka çoğunu yaşadım
ben masum bakışlı bir adamdım
gözlerimi onlara adadım
Brüka senin olduğun her yerde
bir de eksik ben vardım
adını çizmeye çalışan her bir yanda
yaprakların arasında
noktaların ortasında
ben çok öldüm Brüka
ortalığın kıyısında
ve bir parça kaldım
o da kadınların arasında





senden bi haber her yere kazıdım
sittin sene çıkamazlar içinden
ve bir dökülmemeye ant içtiler
ağaçların sözleşmesi bu
uzun saçlı yeşil ağaçlar
elleri bir ana kadar açık
gözleri doğa kadar genişti Brüka
seni gördüm seni yaşadım
onlarda sen gibiydi
seni görünce anladım








’’Bir ömürlük canım da çok kez sana adandım
Yarım kalan her şeyi eksiklerden tamamladım’’




























/Brükabirisimdendeötesidirbende/