Sayılmayan dünleri olanın mı umudu çok olur
Ve yakışmayanı yaşayanın yenilgisi mi
Öfkeyi doğurur
İliklerine kadar susamış bir yolun
Rahlesini açtığında kendini görene
Gidebilen bilir ancak
Umuduna yenilenin yangını
çığlığını
Ve öfkesiyle zafer kazananın
buz dağlığını

Ben ben’imi azad ettiğim de bileceğim
Diye söze başlayanın nefesinde tuz kokar
Ve kan tadı vardır uykusunda
Gümrah sessizliğine kattığı
Yalnızlığını katar biperva kalabalıklara
Kimsenin anlamadığı bir çok hayatı yaşar
Çaktırmadan sever mesela
Yahut kılıfında nefretlerini
Sivriltir ahında
Düşünmenin Allah ına inandığı için
Kazar beyninin üçralarını kelimelerle
Tahmini anlama süresine bakmadan
Şiir kabullü meclisleri gezer
Kimseden kimlik istemeksizin
Hatta kişiliğine bile aldırmadan
Suçlar kalplerini
Kışkırtmak amaçlı söver hatta

Bu sebeple kafakağıdı taşımayan
Her delinin yokluğuna alışamadığı
Mecburiyeti olur
Allah var ya
Ölmekle olmak arasında sıkışmayanları
Siperlerinden çıkarıp
Alkışlamak onun işidir
Yani benim
Ben’imi azad ettiğim her soluğumun