Bu sabah sabahı bir kenara çekip
Hani senin göğünde umut nerede
Nerede konuşkan kuşları dinleyen
O dingin yalnızlığa rastlama ihtimalli
Haberci güneşin nerede dedim
Gözlerini yosma şirretiyle uyanarak
Tüm kötülükleri sayıklayacakmış gibi
Dikti üzerime bakır rengi bakışlarını
Kendisini azımsamamı kanıksamıştı
Dünyanın neresi olduğunu bilmeden
Doğduğu rahmin eşiğine geldiğinde
Çok yaşlı bir cümle olduğunu söyledim
Benim kelimelerimle sustu yine

İçinde bir sabah yoksa dedi sabahlardan
Annemi sevmemi hatırlatarak kalbime
Güneşin öptüğü çiçeği koklayamazsın
Hele içinde gülümseyen çocukların
Sevinçlerini öldüren azmettirici olursan
Şiirden nasibini alamaz çoğalamazsın
Dedi silkinmişliğini dökerek üzerime
Öldüğün yerlerin yurdu yoktur mesela
Kendi akşamlarının ufuklarına bakarak
Sevmemişsen acizliğin de hükmü yoktur
Gel etme yokluğun kaprislisi olma dedi

Ben hiçbirşey olmanın kibriydim hala
İblis kiriyle hangi nefesi alsam zulümdüm
Sabah sıçramıyordu üzerime çığlıklardan
Ne güneşten ne gelmesi muhtemel aşktan
Bir hale açılmıyordu kalbimin gölünden
Ben yaşamaya soyunduğum da
Ölmeye başladığımı unutmuştum galiba
Sabahın akşam olacağını unuttuğu gibi