Şimdi,bitti.
Sustu ömür.
Varlığından kalan her şey yoksun.

Sanki dünya çıplak.
Annem

Hüzün düştü hazanın bağrına
Bir yaprak daha koptu dalından.
Saçlarına beyaz papatyalar bırakarak gitti
Ölüm soluklu zaman.

Yaşam mezbahasında kasabın elleri bize de değdi
ANNEM

Ağrılarım sargısız şimdi,
Kıyılarım yaralı.
Baharın düştüğü mevsimlerde
Sensizlik prangalı ruhuma.

Toprağında bir diriliş taşıyor
martı çığlıklarına karışan suskunluğum.
Solmuş bir güz bahçesinde, yapraklarıma indi
sarı bir sonbahar.

Hazan yellerinde büküldü
gelinciğinin boynu
Annem

Düşlerin bana satılıkmış
Umudumu besleyen yağmur kokulu toprağım.

Bilirim ne desem boş
Ne yapsam boş bilirim.
Bakmasan, görmesen, duymasan da beni
Ellerin saçlarımı okşuyor her gece

Adın ninni demekmiş annem
Uzağa yakın annem
Hayat hamalı annem

Belki sen dinlendin ama
Ben hala çok yorgunum.
Hasretin içimde kör bir kurşun
Yüreğime nakışlanmış
İlmek ilmek.
Yokluğun üzerimde milyonlarca dalga
İçimde kıyamet.

Ben sadece
Çok ÖZLEDİM

Yüksel Beyocaktan