Yüreğinde ab-ı hayat besleyip,
Afir arzularını,
Kin döşşeğine düşüren insanlar…
Şeytanın içlerine attığı nifak tohumlarının,
Günlüklerini tutarlar… !
Üstü örselendikçe;
Altını mekân tutmuş kemirgenler gibi,
Yerler ,yutarlar sevgileri.
Koyu sevdalar çalarlar,
Maharet ikliminden….!
Bütün fezanın ölen kelebeklerini,
Evrenin göğe ortak cemrelerini,
Şairlerin gül kurusu şiirlerini hiç ederler…!
Ellerindeki mevsimi kendilerinin sanıp,
Göğün eğreti gerdanına asarlar ziynetlerini,
Fakir kim ? aç kim ? açık kim ?
Kim darda ? Kim zorda ? bilmezler…!
Ezbere cenaze marşını okuyan,
Ebabil kuşlarının,
bir tarafı yeren değen kanatlarında
İfa ederler ibadetlerini…!
Açmadık el…
Okunmadık dua…
Edilmedik niyaz bırakmazlar Allah’a…!
İndinde affa engel günahların,
Yengeç gözyaşıyla yıkarlar kirli saçlarını.
Bilmezler ki; Küffara düşenin…kini,
Kurtaramayacaktır o başlarını…!!
Müşteba Güneş