ben
sevdanın doğurduktan sonra fırlatıp çöpe attığı
mazlum bir bebeğim
gözlerim açılmadı daha güne
hayırsızlığın ne olduğunu kurtarldığımda anlayacağım..


anne şefkatinden uzak
bir karakolda sabahlıyacak yüreğim
adımı onlar koyacaklar ’’kadersiz’’ diye
ve bir yurdun soğuk duvarları saracak baba yerine ellerimi
gözyaşlarım eskiyecek yastığımın eski püskü yüzünde
kimse değiştirmeye gelmeyecek yüzsüzlüğün astarını.



Allah’ı ilk yediğim dayakla tanıyacağım
adı düşmeyecek dilimden ondan sonra
her sıkıştığımda çıkmaz sokaklarda
ve her eli sopalı yürekler üstüme abandığında
en çok onun adına sığınacağım
ve en çok o zaman ağlayacağım kimsenin duymadığı köşelerde.



soğukta titreyen minicik bedenim
kör nefislere gıda olacak
ve çamur tarlasında yeni açan laleler hayal edeceğim
kırılacağını bile bile
görmeyen gözlere sitemim yok
duymayan kulaklara da
çiğ düşen yanaklarımı silecek el yine benim.



henüz bestelenmemiş
güftesi kimsesizliğe ait bir şarkı var dilimde
boyun büktükçe şiir gibi dökülür maziye
okuyanda okumayan da arada ki farktan bihaber
öldükten sonra değerimiz anlaşılır her şair gibi
en çok da dalgalar kıyıya atınca sorgulanır çocuk varlığımız
ve hatırlanırız.



gözleri açık gömülür hayallerim
vebali sevgi için doğan tüm insanlığın.



Ayvazım DENİZ