Ve gül dikeninden vazgeçtiği gün
bülbül son şiirini söyleyip düşecektir gökten
iki göğüs arası nefse...

Kasığında ölüm biriktirir insan
Doğacak her çocuk birgün çıktığı yere dönmek isteyecektir
kan işeye işeye
Bunu bilerek sevişin diye çekirdek çitliyor kafamın içinde birisi
Çıt
Çıt
Çıt...


İçimdeki boşluğun bir adı olmalı
bir adı olmalı ki
doldurulmalı
Faydası yok artık ellerinin durduğu yerlerin bize
Ve başım öyle çok ağrıyor günlerdir
Öpmüyorsan bırak bari kopsun kızılca kıyamet...

Yüzüm bir hüzün kuytusu
Kuytu yerde öpüp başıma koydum ben
sevda
diye ağzının ağusunu...
Kibrit çöpünden müstakil evler yapıp yapıp yakarak öğrendim
Betonarme bir artı kirleri
Yüreğim hakkında konuşmak yerine dokunsan yanılsamalarıma
Şimdi tam şurada şu kentin uykuya daldığı yerde
öpe öpe
Çekip alsan dilimden kelimeleri
Bazen öyle çok konuşuyor ki kafamda birileri
vursam intihar
Sussam zulüm...

Bana iyi şeylerden söz et
mevsimin ne alakası var bunca şeyle
ben mevsim hesabı yapmayalı aylar yıl oldu.
Yıl dediğin saçımda ağarmış birkaç tel.

Kadınlar biliyorum ağızlarında baharı taşıyan
ağzına dadanışımda masumiyetten çok
şehvet...
Kısa pantolonlu çocuklar koşuşup duruyor sokaklar boyu
Burunlarında ki sümüğü çeke çeke.
Bunlar büyüyünce masumiyet olup
hatırası oluyor işte aşkın...

Bana iyi şeylerden söz et
belki birgün
umulmadık bir anda
günaydını olur gözlerin gözlerimin
Îşte buna hayal diyoruz
ara sıra
kırığından kanıyoruz...

Biliyorum
Geceleyin bağıra çağıra korkuyla uyanılmış bir kabustur bazen yaşamak
Sevince geçmese de
Tekrar uyumaya değer hâla...