Rahatlığı olmayan huzuru olmayan
Yol insanı terbiye eder
Sözü uzun eyitmenin alemi yok
Olacak olduğu gibi kalsın da dememeli insan
Aşkın derin diliyle sustuğu yerden
Başlamalı duaya
Samimiyeti olan ünisiyetlerini doğurmalı
Eşya ile sevişmeyi bırakmalı ilkin
Kalbinin kalıbı olmalı
Nefesini kaptırmadan dünyaya
Nufuz etmeli her an’a

Başka kimse değiliz işte
Et kemik giydirilmiş ruhumuzla
İnsan kalabilmenin kuşkularını
Aklın keskin dişlerine vererek
Çiğnetmeliyiz

Göğü çimdikleyip durduğumuz yeter mi
Bilmem ama bu küflü uykulardan uyanıp
Kelimenin saf anlamı olmalıyız
Hiç kimsenin saygınlık ölçüsüyle
Ölçmeden mutluluğu
İnanmalıyız

Artık dur ve başla kıvamında değiliz
Gidip sevebileceğimiz dünleri değil
Gelip buluşacağımız yarınları
Kışkırtmalıyız şah damarımızda

Alınganlığı koyu bir siyasetle
Alıştırıp aynalara düşürmeden
Ayıkmalıyız olabildiğince
Bir birimizi bir diğerimiz kılmadan