gece, ne kadar çok yorgun var
ismin birkaç asırlık iftira
adını anıyorum,
iri bir taş saplanıyor. bu kaya sıradan bir günün ardından
içime serpilen ırmağın kıyısındaki toprağa aldanış
birazdan soyunup gökyüzünden atlayacağız diyen su
söz veriyor kendime
yağmurdan sonra çiçek açacağına
vurulduğumuz yer kalple sınırlı olsa
geceyi bırak, kokla göğsümü
ellerimi ateşli nöbetlerden sonra böyle çaresiz,
toparlanıp gidecek bir ben dahi bırakmazdım
sütünü bozmasaydı dünyanın insanlar.
öyle insan olmanın mektepli çocukluklarda kaldığını görünce
sabrına diyeceğim,
alışıyorsun bir balık gibi; burası kurbağaların cenneti
nefesine döşenen mahşerden dehşet öykülerin kan tutuyor

önümde büyüyor çocuk
sıradan günlerin karanlığında
hangi mucizenin serinletebileceğine inanacağız,
böyle karanlık
serin yerlerin secde ettiği çimenlerde
ağlayan ırmaklardan biraz
kurşun bir kalemin yazabildiğinden
öldürebilenine geçişte
gözlerini görüyorum
alnına doğrultumuş namlu
gözlerini saatlerden kaçırıyorsun
duvar boyu hazırlıksız
çaresiz
seninle biraz
o zaman çocuklardan
zindanlardan
şehre bakan asker korkaklığında
kaç yürek kemiğini eritip yarın diye umudu kullandılar
anlatamadım

aramıza ey’ler girdi
koyu bir iftira kurutuyor atiyi
kabuslu gecelerde tenimi emen tezek
gözlerinin düşünde zindan beğendiremiyorum yastığıma
gördüm
dua ederken, yaslanarak biraz siper olabilen duvara
nefes alabilenleri
kargaya yazık olurdu burnunu nefsi tasvir etmede
gelip avuçlarına
boğunca sesimi
öpüverdim kara hakaretlerini bir milletin
topyekun sessizce gözyaşı dökmeyi öğrendiler

ama öyle sessizce gidemezsin
sabır düşünce
masalların bile anlatabileceği zamanlar gelir
kansız savaşların her biri
genç adamlarla, kadınları zehirlerken
elmasız kalmanın tahammülsüzlüğü ses verir
gözlerin düşer
biraz ağlamakla kız bozulur

bana biraz da yazık edilmiş günden haber verince
düşündüğüm yer de doğuracağım güneşi
kaldırım kenarında
dokununca şarap şişesine
sarhoş olacağım

ismini anıyorum
ey ismin, ne güzel bir iftira
yas tutuyorsun aşk tabutunda