İçimde ne zaman fırtınalar kopsa
Geceleri bu şehire yağmur yağıyordu
Sanki beni bekliyordu bulutlar
Efkarımı anlarmış gibi
Yağmur bana ben sana ağlıyordum
Yağmur şehir’i yıkıyordu ben ise içimde seni
Yok yok kesin bu işte bana bir yalnızlık var
Bir gün sevmeyeceğim seni
Yüreğimin mavisinde
Kelimelerin lifleri kopuyor birer birer
Ne zaman yaralansam
Hatırlayamıyorum bir türlü gideceğim yeri
Sardım acılarımı ayak bileklerinden



Biliyorum kolay olmayacak
Kör topal gidebilirsem gideceğim düşe kalka
Ama sen bana bakma
Bir taburcu edebilse beni içimdeki gam
Bir nefeslik teneffüs arası
Zilini yeniden çalsa hayat
Mutlaka bir kaç izi sileceğim yüreğimden
Şu hayat’ta kader edepli olsaydı
Kör olası kahpe felek’le kol kola takılmazdı
Sanada böyle
Şiirler yazdırmazdı aklıma esmer gülüşlerin gelince
Yok yok kesin bu işte bana yalnızlık var



Eğer bir sabaha uyandığımda
Ne olur sormasın kimse
Nerdeydin diye ?
Afedersiniz
Demek’ki yine kendimi bir yerlerde unutmuşumdur işte
Bırakın’da hep öyle bilinsin
Kimbilir kaç simsiyah yüreğe mavileri döşemişim
Vedaları’da sevmem ama
Giderken kendimi kendime emanet ediyorum
Şehir’in caddelerine
Rüzgarların getirdiği kokunu bırakarak gitmek
Yağmurun korkusuyla
Ardımdan hemen silinirsin diye
İçimde tutsam yangınsın avuçlarıma alsam gölge
Seni nereme saklayayım bilmem’ki
Allah kahretsin bu işte bir yalnızlık var


Ayhan’ca Cümleler
AYHAN AKDENİZ