Bir sessizliğin tam ortasında
Boynunda kimsesizliğin ilmeği
Ölümü bekliyor ruhu
Bir kurtuluş olarak fanusundan
Yoktu artık bir beklentisi
Ne hayata dair
Ne de sevgiye

Boşuna harcanan koca bir ömür
Yasını tutmayı çoktan bıraktığı
Anılarından silemediği acılar ile
Vedalaşmaya çalışırken
Bir kez daha anlıyordu
Gidişi olamayacaktı

Bütün çabalara boşunaydı
O hep birileri için var olurken
Onun uzattığı eli tutacak
Sessiz çığlıklarını duyacak
Hiç kimsesi yoktu
Onu gecenin ayazında
Sıkı sıkı saran yalnızlıktı
Belki de tek dostu

Hep güçlüyü
Hep sabırlıyı
Hep seveni
Hep umutluyu
Hep mutluyu
Oynadı hayatı boyunca
Kendisini tükettiğini fark etmeden

Şimdi
Sendeleyerek ilerlerken
Elini uzatmaktansa
Çelme takanlar etrafında
Ama o
Yine de öğrenmedi
Öğrenemedi
Kendisi için yaşamayı…