Bu kitap Louis Aragon’un yeni bir anlatım yolu olarak “kolaj” konusunda 1923-1965 yılları arasında kaleme aldığı, bazıları hiç yayınlanmamış yazılarını biraraya getiriyor. Bu yazılar iki açıdan önemli: İlk olarak, sadece yağlıboya resmi soylu sayan bir anlayışa karşı, “kolaj” denilen yeni bir yordama sahip çıktıkları için; ikinci olarak da, birçok alanda inatla yanlış davranmış olmakla tanınan Louis Aragon kendine ilişkin hiç beklenilmediği kadar duru bir yaklaşım sergilediği için. Resme meydan okunuyordu ve resme meydan okuyanlar kolaj adı verilen bu yaklaşımın ustalarıydı: Max Ernst, John Heartfield ve Adolf Hoffmeister. “Modern resmin özüne ilişkin bir tartışmaya ışık tutuyordum, bu benim de tartışmamdı, gerçekliğin resmedilmiş tasarımlamaya sızması tartışmasıydı bu. O zamanlar hâlâ kapalı olan bu kapı, gerçekçiliğin kapısıydı.” Louis Aragon şiirlerinde olduğu gibi yine kendini arıyor, kendini sorguluyor.