ÇOCUKLUĞUM

Çocukluðum saklý kaldý bu park köþelerinde
Güvercinler çoktan voltasýný aldý penceremin önünden
Bir ben kaldým boynu bükük, bir ben kaldým kýrýk dökük
Kayboldum hayatýn karanlýðýnda yüzüm hep duvara dönük

Þimdi ihtiyar bir insan gibi soðuk odamda
Dar pencerelerden hayatý seyrediyorum
Artýk her þey çok uzak geliyor bana
Mutlu bir yuvayý hayal bile edemiyorum
Yoksa çocukluðuma mý hasretim ben
Büyüdüðümü mü kabul edemiyorum
Hayýr, o koskoca ömür böyle tükenmiþ olamaz
Yýkýlmamalýyým

Anne aç gözlerini oðlun geldi bak
Uzaklardan geliyorum yorulmuþum dindir acýmý
Þefkatinle besle beni yoksun kalmýþým
Sýcak ellerinle sar beni
Anne aç gözlerini sana sesleniyorum duy beni

Ve bir feryat dilimde sessiz
Kendim bile duymuyorum

Duvarlarda çerçeveler ters dönmüþ
Kimisi boþ kimisi dolu
Vazomda güllerim solmuþ
Gönlüm hayat sarhoþu

Derbederim viraneyim
Umutla dönen pervaneyim
Tut ellerimden götür beni
Anne ben neredeyim

"Çocukluðum yasaklý kaldý bu park köþelerinde
Þimdi gençliðim harabe oldu hayatýn þarampollerinde"
Sosyal Medyada Paylaşın: