Rüzgar daðlarýn yamacýndan vuruyor küçük avluya. Ýki küçük gecekondu ve sessiz bir nahiye. Esinti tahta camlardan içeriye giriyor ve teneke oluklarda ýslýk çalýyor. Her þey doðal þimdiye kadar. Asýl garipseme seneler geçince baþlýyor. Ýnsanlar o ýslýk sesiyle coþarken rahatsýz oluyor. Eski evler onlar için hiç yokmuþcasýna bir köþeye atýlýyor. Doðal olan ne varsa bir bir hayatlarýndan çýkarýlýyor. Eski evler yýkýlýyor" umursamaz düþünce" Aslýnda koca bir tarih yok oluyor"kimse farkýnda deðil"
Þubat Ýstanbul Uður Erden
Sosyal Medyada Paylaşın:
uğurerden Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.