haydar06

20.3.2014 13:03:55

Ben şimdi tütünden derin bir nefes çekmiş gibi içimde dalgalanan boşluktan düşüyorum. Hayata hep hüznünden tutunduk belki de bu yüzden gülerken gözlerinin içine okyanuslar yayılıyordu. Her gün kaburgalarımın altında karanlığı yaşatırken mutluluk yalnızca masallarda anlatılan kahramanlar gibi yapay ve kırık. Yağmurun yıkadığı sokaklarda yürürken, duyabildiğim yalnızca müziğin sesi ve notaların hüznü ciğerlerime doluyor. ‘Seninle geleceğimiz yok’ derken içimde binalar devriliyor ama aslında senin bana geleceğin yok sevgilim. Tüm o kelimelerden, şiirlerden vazgeçtim ruhumun çatlaklarına yayılırken yokluğun. Ne olursa olsun yaşamaya değer derken hiç dokunmadığımı hissediyorum, değmediğini. Sen bu yırtılmış ruhuma dokunmadıkça gülümsemek anlamsızlaşıyor. Ve hala sevmiyorum günışığını. Bize bahşedilen gökyüzünün maviliği kırıldı. Beni sana getirecek yollar önümde, içimden caddeler geçiyor. Ama ben senin aklından geçmiyorum.
Gecenin bir yarısı ruhumda yırtılmışlığın sersemliği. Belki de yakışmadık hayata ve bilirsin ben hiçbir zaman inanmadım yaşamaya. Gülümseyişlerini başkalarının dudaklarında kaybederken yağmur damlaları cop darbeleri gibi tenine çarpıyordu. Tahtaları eskimiş bir kapıya iki kişi sığabiliyorduk. 20sinde gökyüzümüzü vuruyorlar, kan damlaları şakaklarına yayılıyor. Anlamıyorsun. Gözlerine açılan okyanustan öpmüştüm boğulacağımı bile bile. Şimdi sardığım tütünün dumanı duvarlara yayılırken içimde beyazlar kirleniyor.

Çok güzel bir eser okudum.
Saygılarımla