Kimdir içimizdeki yatan kişi ?
Başta kabullenmezsin benini ,
Çok geçmeden ararsın içindekini.
Yalnız başınayken de zordur tanımak, kendini .

Gerek yoktur yapmacıklığa.
Bizler değil miyiz uyduran her şeyi ,
Sor kendine ; ne zaman bir hiç için oldun arkadaş ?
Ne zaman seçtin bir hiç için iyi denileni ?

Seçer misin iyiyi, karşındaki bilmiyorsa değerini?
Kendini bile kandırırsın, kendini bile aşarsın ,
Yeter ki iste !
Arzular aşıldığında artar zamanın kendisi.

Kan bağı mıdır kardeş yapan ,
Birbirini anlayan iki kafa mıdır,
köprüleri kuran ?
Sen kendini akladıktan sonra nedir seni suçlu kılan?

Belki, konu sen değilken istersin,
Resmi adaleti.
Ama ana karakteri olunca bilirsin istemeyi,
Kendi adaletini.

Söylerim sana,bana ,
Tüm her şey seninle sınırlı,
Genişletmezsen sınırlarını,
Yaşarsın kendi zindanında.

Köklerin yayıldıkça uzaklara,
Yaklaşırsın ulaşılmaza .
Ve yaklaştıkça ulaşılmaza,
İki kişi anlayacaktır seni :
Ya odadaki hayalettir ,
Ya da aynadaki kişi...