Bir an olsun inanmıştı.
Bir an olsun kanmıştı.
Hayatı boyunca aradığını yakalamıştı.
Duvarlar artık ölgün değildi,
Yaşamsa cansız.

Renkler doldurmuştu içini.
Koca bir dev gibi, uykuya dalmıştı.
Kardeş gibiydi tüm insanlık,
Savaşsız bir dünyadaydı sanki.

Aynalara bakınca gözleri parlardı,
Karşısındaki melek içini okşardı.
Günler, sıcak bir mutluluk ile gelen
Ve sıcak bir iç huzurla giden anılardı.

Bir an olsun inanmıştı.
Bir an olsun kanmıştı.
Hayatı boyunca aradığı mutluluğu
İçinin derinliklerinde saklamıştı.
Karşısındaki adamı
Hayatı sanmıştı.

Olmadı bir gün,
Ağır geldi mutluluk ona,
Belki de o mutluluğa.
Çaresiz ayrıldı yollar sonra.

Şimdilerde ise unutulmuş bir yara ile
Bakıyor ruhsuz aynanın derinliklerine.
Hayalleri karanlıktan kaçışıyor,
Gözleri, kendi bedeninden korkuyor.

Sonunda güzel olan her şeye savaş açıyor;
Cıvıl cıvıl renklere kıyıyor,
Kardeşleri ayırıyor,
Kendi savaşının efendisi,
İhtirasının ise kölesi oluyor.

Bir an olsun inanıyor.
Bir an olsun kanıyor.
Bir daha olmayacak sanıyor;
Renkler dostu, insanlık kardeşi,
Savaşsız dünya, onsuz hayat.
O hep kanıyor, kanıyor, kanıyor...