ayak uçlarıma düşen bir karanlıktır hasretin
gün ışığı misali
gözlerin düşerken gözlerimin ufkuna
anlayamadım seni bağışla beni
ölmek bu mudur?
belki de sen anlatamadın bana


sen hiç
kendi bedenini omuzuna yüklenmiş bir ceset gördün mü?
gecenin karanlığına karışıp
yavaşça ayaklarını sürürken sokaklarında
ki ilk darbeyi senden aldığı besbelli
ve çok da kederli
belki de kusacak tüm gerçekleri gün ortasına


oysa ki
güneşli günleri anımsamaz ki ölüler bilirsin
karanlık bir ayazı saklarken soğuk avuçlarında
ve dar zamanlarda yağmalanırken masum sevdaları
sis çökmüş sokaklarında öylece bağlanıp kalırlar


şimdi
isimsiz mezar taşlarına başını yaslasan ne olur ki
kaçak tenhalar kadar korkarlar artık yaşamaktan
ve cayır kuşları kadar ürkektir hep gözleri
amansızca kumsalını döverken hırçın dalgalar
onlar susarlar


ve dudaklarından
dünlerden kalma küflü bir çığlık kopar
geceye düşen yıldırımlar gibi
çarpar suratına
ve sen vicdan mahşerinin kıyısında kalırsın
ayın ak göğsünde çekilirken sular
saatler susar


dipsiz uçurumlarda tutunacak tek bir yer ararsın
bütün yalnızlıklar ağlar gidenlerin ardından
ve bilirsin ki...
tek tek kanatlarından vurulmuştur artık
anka kuşların
ağır ağır çekilirken kan damarlarından
solarsın zamansızca


umutlarını asacak tek bir yer ararsın
hayallerin savrulurken güz rüzgarının koynunda
ki yüzüne inen bir gelincik gülümsemesidir
işte o zaman anlarsın ki...
vakit tamam


ay/su