eski yaz özlemleriyle çözülmüşüm bir de
iki katlı kutu gibi evlerde
ayak uçlu baş uçlu rüyalarla kalmışım
kimsenin eve çağıracak bir annesi yok sanki
en kahırlı bir özlemden
önü ardı sorgusuz
bir imkansızlığa dağılmışım bir de...

göçmen türküleriyle ağır sabahlardan
taşıyor gözlerim
tuzunda çocuklar dağılan denizlere
boğuk bir hırıltıya sığdırmıyorum ya
hiçbir öyküye yakıştıramıyorum ölümü
ve her kalp atışında ömre ara verir gibi
sesime sarınacak karlı bir uğultuyu
içten çağırıyorum sokak şarkılarıma
alfabesi tek harfli bir umudu...

iliklerimedek
son yankısı patikasız bir ayrılıkta
susadım da onurlu bir ağaç olmaya
kollarıma kuşlar tünesin dedim
saçlarıma kelebekler konsun
avuçlarıma uğur böcekleri
ve dost rüzgarlara ağır acılarımıza sustuğumuz
son olsun diyedir
aşka ve ekmeğe acıkmış mültecilerin
iyot kokulu karanlık çocuk ölümleri...
sesimiz incitmesin diyedir hiçbir çabayı
karıncanın öyküsünden jüpiterin izine...

kırık oyuncaklı bir rüyada
bütün kıyılara yabancı dudağım
akılsız atıklar adasında yapayalnız
bu zamanları kaldırmıyor uykum
uyandım diye övünmüyorum insanlığımla
her göz kırpışımda
başka bir çocuk ölüsü görüyorum üzerimde
gazete köşelerinde unutulmuş saç tutamları
sarsak bir sütunda kendini satarken burjuvazi
sokulgan güzlere ayırdığım hüznümden sıyrılıp
bir kez daha yazıyorum adını
bir yaz meyvesi kokusu gibi taze
avuçlarına takılmış yosun parçalarına...









kağan işçen...