Dolmasın gözlerin çocuk!
Senin düşlerin kurtaracak bizi.
Demek ki sensin umuda yolculuk.
Haydi iz kalmasın sil gözlerini.

Bir parça ümit serdik yoluna,
Ama ayağını bas diye değil,
Işık olması için sana.
Hayal kırıkları çarpmasın sana eğil!

Demek ki ilk saçla başlıyor döküntüler.
Sonra dişler,yapraklar,hayaller..
Hepsi birer birer.
Nakş ediyor hayatımıza.

Sonra bir çocuk daha ağlamasın diye.
Kuşanıyor tüm yürekler.
Her kuşanan bedende bir çocuk saklı.
Benliğine baş kaldırıyor bellerinde tüfekler.

Bıraksalar sanki yenecekler.
Canavar kafalı insanlar.
Her bedenin içinde bir çocuk.
O bedene hapsolmuş tutsaklar.

Ne yapacaklar görünce ikimizi ?
Sen eskilerden birisin ben daha yeni.
Bir çocuk yazdı hikayemizi.
Ben şimdi buradayım ama
O hala elinde pamuk şekeri
Kabul etmiyor yaşlanınca bedeni.

Gizlendik bir ömür,
Sevdik hızlı hızlı,
Ağladık hızlı hızlı,
Yaşadık hızlı hızlı,
Sanki her an bitecekmiş gibi.
Sonra biranda büyüdük,
Sanki hiç çocuk olmamış gibi,
Gülemedik,
Sanki hiç ağlamamış gibi.
Yaşayamadık,
Sanki hiç çocuk olmamış gibi.

Farkım ne ki benim bir çocuktan ?
O son yolcu gözükmedi hala ufaktan.
Güneş daha doğmamış kederden.
Hepinize bir tas ikram edildi o zehirden.

Demek ki insan yabancılaşıyor.
Demek ki insan unutabiliyor.
Demek ki çocukların kurduğu bütün düşler.
Göz yaşlarıyla yazılıyor.