az önce yanımdaydın
yay gerilip
ok atılmadan önce
bir taydın yeni doğmuş
ayakta durmaya çalışan



dereyi istesem çevirirdim yanından
güneşi sırtından akıtarak bahçede
gelirdi abdest almaya annem
kocamış kara kavak gölgesi olurdu
bilmezdim salıncakta sallanmanın şiir olduğunu
doğuracağımı türküleri



her adımda yanımdaydın aslında
çizgilerinde doğardın yüzümün
orda ölürdün yine
bunu ölüme girip çıkınca anladım
kalbim durduğunda
sen de durdun



nereye gittin
taş odalar soruyor
rahat koltukların rahatsızlığı
usumda kırıntıları kalan sevgilim
aslında seni seviyorumları toparlayıp gitmişti
sesi ve görüntüsünü bırakıp
hayli üşümüştü ayaklarım ve kalbim
sana sarılmıştım bilirsin



az önce buradaydın
kurumuş çiçeklerini süpürüp atarken
gün yüzün susuzdu
içindeki gerçek sevgiliyi arıyordun sen de
o yüzden üstünde gözüm
sen benim sen’imsin



27. 01. 2015 / Nazik Gülünay