Benim bir şeyim yok
sen boynundaki ölünmüşlüğe iyi bak dedi
ve gitti yıllar önce...

Rüyada halvet olmuş neslin evlatları büyüdü
rüyası bile düşeyazdı artık bazı şeylerin.

Ağzındaki ağustos bir dizi depremi tetikledi
dünden yarına
On yedi gün çocuklar için şiir yazdım
On yedi çocuk ağladı
On yedi yaşında
on yedi bakire on yedi bakire vardı
Sonradan fısıldadılar kulağıma
on yedisini beklemiyordu artık çocukların azrailleri...

Ağzındaki ağustos bir dizi depremi tetikledi
On sekiz gün kadınlar için şiir yazdım
On sekiz kadın sevdim
On sekiz yaşımda on sekiz şiir yazmıştım
bir kadına
Hiçbir şeye benzemeyen on sekiz dakikada
Bir kırmızılığa bozuldu nefsim
Telaşla kalktım üstünden
dişlerimi ağzında bırakıp gitmem gerekiyordu
Ellerini boynuma dolayıp gitmemem konusunda
ağladı...

Ağzındaki ağustos bir dizi depremi tetikledi
Oracıkta tam gülüşünün bitip gamzesinin başladığı yerde toprağa verildi ilk gençliğim
Çıkarıp ağzımdaki baklayı
seni seviyorum
dediğimde evlenmişti çağdaşlarım
Geçip gitti ona benzemeye çalışan bir kız çocuğu ellerinde
Ellerinde büyümüş çocukları kıskandım
peşi sıra
Kıskanıp çocuk yapmayı planladım ara sıra...

Eşinden ayrılmaya çalışan mahkeme kararıyla
dul kaldı saçları
Demişlerdi de inanmamıştım
Bu kadar çok dayağa rağmen güzel kalışında saklıydı
Bu büyük yanılgı
İnsan bir kere yanıldı mı
keşkelerden bir şehir kurar gırtlağında

Saçlarından sürükleyip
şehrin orta yerinde
On sekiz dakikada
on sekiz bıçak yarasında kaldı
Gırtlağımda ki ölümlü yanılgı
Üçüncü sayfaya düştü
adı
sanı
yaşı
ona benzemeye çalışan kız çocuğunun gözyaşı.