Biliyor musun Dila
Çoğul günlerimde hep hüznü ektim yürek saksıma
Bir deve dikeni büyüttüm,
İçinde gözyaşı incileri saklı
Hani dokunsan dökülecekler yüzümün aynasına
Oysa sevmediğini bilirim aynaları
“Karanlık diyorsun,can çok karanlık
Her baktığımda bir sır perdesi aralanıyor
O aralıktan çıkıveriyor acılar
Dilsiz suretimi vuruyor kalbimin pencerelerine
Her baktığımda kırılıyor güzellikler bakışımın deltasında
Çirkinliğimi gömüyor yüzümün mezarlığına
Aynalar canıma batıyor
Delip geçiyor bakışlarımı
Aynalar,aynalar” diyorsun
Ve bütün lehçelerde susuyorsun

Dudağının söyleyemediklerinin kıyısına kıvrılıyorsun
Nefesinin buğusunda boğuluyorsun
Bir tövbe düşüyor yetimlik öpmüş dudağına

oysa haritasını şaşırmış bir söz dilimizde
Dikiyoruz dudağımızın bütün atlaslarını

Üzülme Dila,üzülme
o günahlar heybesi hepimizin kamburunda
Bundandır,düştüğümüz yerde
Yeni yürümeyi öğrenen çocuk gibi kalışımız
Bundandır,kendimizi kendimize kabul ettirmeyişimiz
Ve belki bundandır ölümün bizi unutuşu
Kendimizi görmezden gelişimiz

Al saksımı istersen
Biz ki aynı acıların dallarında
Çiçek açan yaralarız